A jak tam Twoje życie erotyczne?

Imprezy wszelakiego rodzaju, czy to rodzinne, czy też organizowane w gronie przyjaciół rodziców, mają jedną cechę wspólną. Prawie zawsze pada na nich pytanie z tematu posta, po czym - tym razem już zawsze - odpowiedź Leży i kwiczy, ciociu.
W przeciwieństwie do rodziny, która o owe sprawy pyta się troszkę delikatniej (A Ty byś sobie znalazła w końcu męża, a nie tylko w tych książkach siedzisz!), przybrane ciotki - zauważyliście, że płeć brzydka z reguły nie wykazuje takiego zainteresowania kontaktami interpersonalnymi młodszego pokolenia? - pokrzepiająco klepią po ramieniu i śmiejąc się mówią: A tam! To nie jest najważniejsze! Masz jeszcze czas!, tudzież z mniejszym entuzjazmem za to z wielkim zapałem krzyczą: Faceci i tak myślą tylko penisem!
Nie wnikam w życiorysy autorów niektórych wypowiedzi, ale rękami i nogami mogę się podpisać pod stwierdzeniem, że nie jest to najważniejsza rzecz w życiu.
Tak! Mam czelność bluźnić mówiąc, że związki (nie miłość!) są tylko miłym dodatkiem do życia, lecz na pewno nie jego głównym celem.

I wcale nie jestem zakompleksioną kobietą, która wylewa swoją rzekomą frustrację w eter internetu.
Jestem sfrustrowana, ale przyczyna takiego stanu tkwi w zachowaniu innych ludzi, zwłaszcza moich rówieśników.
Ja wiem. Człowiek dorastając przechodzi różne etapy, m.in. fascynację płcią przeciwną (która w większości przypadków trwa aż do śmierci danej ofiary), szuka bliskości drugiego człowieka lub ewentualnie tylko czai się na jego karty kredytowe.
Ale uzależniać całe swoje życie, poczucie spełnienia i... jak to zwą? ... a! szczęście! od czegoś tak kruchego i niepewnego jak związek, to czysta paranoja!

Rodzimy się i umieramy sami, czyż nie znaczy to, że przebywając na Ziemi mamy trochę inne zadania do zrealizowania niż tylko szukanie sobie kogoś, kto pozornie ułatwi nam wędrówkę przez życie?

Nie rozumiem, na Boga!, nie rozumiem ludzi, co to przez najlepsze lata swojego życia chodzą i rozpaczają, bo są niby! sami! Przez takie właśnie podejście straciłam jednego przyjaciela, chociaż w gruncie rzeczy może powinnam powiedzieć przyjaciela, bo żeby zakończyć długoletnią znajomość przez taką głupotę i w tak żałosny sposób w jaki to M. zaprezentował... Eh, szkoda słów.

Ludzie, błagam, dorośnijcie!

Mam xx lat, nigdy nikogo nie miałem. Jestem sam!

Nie jesteście sami! Macie prawo wypowiedzieć owe słowa tylko i wyłącznie kiedy nie będziecie mieli żadnych przyjaciół, gdy zabraknie wam rodziny i przyjaznych dusz, które w potrzebie wyciągnęłyby do was pomocną dłoń. A uwierzcie, wiele jest istot na tym świecie gotowych wam pomóc, nawet nie wiedząc kim jesteście. Bezinteresownie.

Brakuje wam miłości?
Rozejrzyjcie się wokół siebie, zacznijcie widzieć. I co? Czy ślepota naprawdę aż tak zasłania wam prawdę?

Owszem, odnośnie celu w życiu, każdy dąży do czegoś innego. Dla niektórych najważniejszą rzeczą pod słońcem będzie znalezienie sobie męża/żony, ale... noo...
Cholera! Jeśli naprawdę odczuwacie taką potrzebę to ruszcie dupę z miejsca i zróbcie coś w kierunku osiągnięcia życiowego spełnienia! Wieczne lamentowanie, zwłaszcza z tak błahego powodu (zwłaszcza!, gdy ma się te 13... 16... ba, nawet 20 lat!) prowadzi na skraj przepaści, z której człowiek prędko się nie wydostanie, o ile w ogóle mu się to uda.

Szlag, no szlag mnie trafia!

A ja nawet jak będę sama, będę szczęśliwa! O! *

P.S. Żeby nie było. Nie jestem hipokrytką, nie mówię więc, że nigdy z nikim nie chcę być. Będę nawet na tyle szczera, iż przyznam się, że dojście do wniosków, które w przypływie chwilowego uniesienia umieściłam w tejże notce, zajęło mi trochę czasu.
Uważam po prostu, że każdy człowiek ma gdzieś na świecie tą jedną jedyną osobę dla siebie (w tym że ta osoba może się objawić w kilku osobach, ha!, cóż za paradoks). Nie zawsze dane jest nam jednak poznanie jej w obecnym życiu. Nie ma w tym niczego złego.
Jeśli poznam kogoś z kim będę chciała spędzić resztę życia, w porządku. Postaram się czerpać z tego tyle ile się da i mam nadzieję, że dając tyle samo w zamian. Jednakże świat się nie zawali jeśli umrę jako stara panna (z dwoma kotami, psem i koniem w domu). Z byle kim się nie zwiążę.
Widocznie me aspiracje i ambicje nie są wysokich lotów i nie wpasowują się w kanon przyjęty przez społeczeństwo. Oj, zapomniałabym o prawie natury. Jakże mi przykro, taka hańba, a przecież kształcę się w biologicznych kierunkach. Wstyd!

Powiem, że bez związku świat się nie wali, natura na mnie naskoczy.
Powiem, że bez związku można mieć dziecko, społeczeństwo mnie ukamienuje.

Ajajaj.

Hm...

Gome? (A skoro już przepraszam, to może dacie mi święty spokój! Żadnych więcej pytań o moje jakże bujne życie erotyczne! Sza!)

* - zdanie w późniejszym czasie ciut zmienione, bo słowa mają wielką moc sprawczą, a że nikt sam być nie chce, wolę napisać tak żeby nie było żadnych niedomówień. Przy okazji może teraz notka dla niektórych wyda się zrozumiała.